Gençliğin Yazarları

"Lütfen" diye yalvardı Corwin. "Bırak gidiyim" alnından akan soğuk terler gözyaşlarına karışıyordu cılız gencin. Karşısındaki adam onun yüzüne dahi bakmadan önündeki küçük kıyılmış etleri ağzını şapırdatarak yemeye devam ediyordu. Bu şapırtı sessizliğin içindeki beyaz boşluğu bölüyor ve hiç durmayan gürültü oluşturuyordu. Corwin, adam yemeğini yerken, kapalı perdenin arasından sızan güneş ışığının yavaş dansını izliyor, zihnini masadaki etlerden ayırmaya çalışıyordu. Zaman g eçmesine rağmen karşısında duran adam yanıt vermeyince tekrar titreyen sesini gün yüzüne sundu. "Benim hiç bir suçum yok" Adam bu sefer kafasını, az buçuk olan etten ayırmıştı. Çatalını tekrardan küçük bir parçaya batırmadan önce fısıldadı "Kızımı öldürdün" "Hayır" bağlı olduğu sandalyeden kurtulmaya çalışarak kıpırdandı ama hiç bir işe yaramıyordu. Halsizliği iyice artmıştı. "Sadece... Sadece yemek hanede yaptığımız küçük bir şakaydı" Bir kaç nefes alm...

Jo, ben kapıyı açtığım an kafasını mama kabından çıkarıp kapıya doğru koştu. Küçük gezintime dahil olmak ister gibi görünüyordu. Eski, boyaları dökülmeye başlamış vestiyerin üzerinden kırmızı tasmasını alıp boynuna taktığımda biraz huysuzlandı. Özgürce ormanda dolaşmak istediğini biliyordun ancak onun kaybolmasına göz yumamazdım. Artık on bir yaşındaydı ve bu köpek yaşına göre oldukça çoktu. Artık bunamaya ve evinin yerini unutmaya başladığına emindim. Eğer kaybolursa geri evini bulamazdı. Aslında daha küçükken de bir kaç kez kaçmayacağına güvenip tasmasını takmadığımda benden uzaklaşmıştı. Hiç sadık bir hayvan değildi. Yine de geceleri ormanda aç kaldığında ve gidecek bir yer bulamadığında tıpış tıpış geri evine dönerdi. Ancak artık kaybolursa geri evini bulabileceğinden şüpheliydim. Tek katlı, küçük, mavi boyalı evimden çıkıp evin etrafındaki yeşil çam ağaçlarıyla donatılmış ormana girdiğimde havadaki ıslak toprak kokusunu içime çektim. Dün akşam yağmur çişeleyip bu güzel kokuyu ...

Okuduğum kitabı bitirdiğim gün olan bugün yeni bir kitap almak için Konya'nın sahaf çarşısına gittim. Bir kaç kitapçı gezip istediğim Stephen KING kitabını bulamayınca tam arkamı dönüp gidecektim ki gözden kaçırdığım ve daha önce hiç görmediğim bir kitapçı gördüm. Son kez şansımı denemek için bu kitapçıya girdim. Kitapçının her yeri Atatürk resimleriyle kaplıydı. İstediğim kitabı ben bulamadım ancak yanımda ki arkadaş Tutunamayanlar kitabını aldı. Teşekkür edip tam gidiyorduk  ki duvarda saat olduğunu görünce gözüm o saate takıldı. Saat akşam beş olmasına rağmen akrep beşte değildi. Doğrusu kaçta olduğuna pek de dikkat etmemiştim. Satıcı adama bu saatin bozuk olup olmadığını sorduğumda tekrar saate baktım ve sözümü adeta yuttum bu Atatürk resminin yanındaki saat 9.05 geçeyi gösteriyordu. Adam ise benim bunu anladığımı fark etmiş olacak ki " Bizim için saat 9.05 geçe durdu." Dedi Hayatımda duygulandığım en büyük anlardan biriydi. Konya'nın genelini yobazlar kaplamasına...

deneme